kahirapan

Sinasabing ang kahirapan (Poverty) ay isa sa pangunahing suliranin hindi lang nang ilang bansa kundi sa buong mundo. Kahit na sabihin pa na ikaw ay nasa pinakamayaman na bansa sa mundo, makikita mo pa rin ang malaking agwat sa estado ng mga mamamayan o ang hindi pagkakapantay pantay ng estado ng mga tao. Noon pa man, isa na ito sa mga problemang mahirap hanapan ng solusyon; at hanggang ngayon talamak pa rin ito.

Ang estado ng karamihan ng tao sa mundo ay nabibilang sa grupo ng mahihirap. Pero kung ganito nga, dapat at tama bang sisihin natin sila sa mga nangyayari sa kanila ngayon? Kahit alam naman natin na hindi nila ito ginusto. Siguro nga ang iba sa kanila ay tamad at hirap gumawa at maghanap ng paraan para maiahon ang sarili nila sa kahirapan. Pero sila lang ba ang may kasalanan sa mga nangyayaring ito? Wala bang kinalaman ang gobyerno rito? Hindi ba dapat ang gobyerno rin ay gumagawa ng paraan para matulungang mawala ang napakalaki at talamak sa krisis na ito? Bakit hindi nila unahin ang krisis na napakatagal ng hindi nasosolusyunan?




Isa sa mga dahilan ng talamak na kahirapan ngayon ay ang kawalan o ang kakulangan ng trabaho ng mga tao sa siyudad at higit sa probisya, dahil dito hindi nila naibibigay ang sapat at pangunahin na pangangailangan ng kanilang mga pamilya. Kaya naman mas naiisip nila na ang tanging paraan lamang upang makaalis sa kahirapan ay ang pumunta at maghanap ng trabaho sa siyudad.

Sa ngayon ang mga tao sa probinsya ay nalipat na sa siyudad dahil pinaniniwalaan nila na roon sila makakahanap ng magandang trabaho at magkakaroon ng maayos na buhay. Pinagpapalit nila ang masaganang buhay nila sa probinsya para makahanap ng trabaho na may mas malaking sahod. Ngunit pagdating nila roon sa siyudad, sila ay walang permanenteng tirahan o kaya mga palaboy.

Ngayon, sa ating bansa kahit saan ka tumingin hindi mo maiiwasan na makakita ng mga batang nagtatrabaho sa kalye o kaya naman ay mga matatandang tambay lang. Karamihan ng mga ganitong eksena ay makikita pa sa siyudad. Sinasabing ang dahilan nito ay ang kakulangan nga sa trabaho kaya madalas ay ang mga bata ang kanilang pinagtatrabaho at pinagbebenta ng kung anu-ano sa kalye.

Pinaniniwalaan rin na ang pagdami o pagtaas ng bilang ng populasyon sa isang bansa ay isa sa mga dahilan ng kahirapan. Ngunit isa nga ba itong malaking suliranin? Naniniwala ako na ang pagdami ng populasyon ay hindi isang hadlang o suliranin sa pag unlad ng isang bansa, lalo na kung may sapat na trabaho, pabahay, agrikultura, atbp. dito. Pero kung sa katulad ng bansa natin; na may mababang ekonomiya at talamak ang kahirapan, ang pagkakaroon ng malaking populasyon ay nagiging isang malaking problema.

Kakulangan sa edukasyon ay isa rin sa mga sinasabing nagdudulot ng kahirapan. Ang pagkakaroon ng sapat na edukasyon ay malaking tulong upang magkaroon ng magandang buhay at kinabukasan. Kung ang isang tao ay walang sapat na edukasyon, sya ay mahihirapan na buhayin ang kanyang pamilya dahil sa hirap itong makahanap ng maayos na trabaho na magbibigay sa kanila ng magandang buhay.

Ang mga nasabi kong suliranin ay ilan lang sa maraming dahilan kung bakit laganap ang kahirapan dito sa ating bansa at sa buong mundo. Ngunit alam ako na may magagawa at may paraan pa upang maayos at mapababa ang tumataas na bilang ng kahirapan. At ito ay dapat mag umpisa sa ating mga sarili.


posted by: Rose Anne Sola
POSC1-B

Pulitika, Problema?

Marami sa mga kababayan natin ang walang tirahan kaya kung saan saan na sila gumagawa ng bahay. Kung tutuusin naipapakita nila ang pagiging "resourceful" nila pero masama ito. Sa larawan, ang nasabing bahay ay nasa tabi ng National Highway.


Kapag nababanggit ang "pulitika sa pilipinas", kalimitan sa naiisip ng mga pilipino e mga problema ng bansa.

Haay..e kapag nasasabi naman ang katagang "Problema ng Pilipinas", ano ang pumapasok sa isip mo?

Kahirapan? Edukasyon? Mga Pulitikong Kurakot? Sistema? Food shortage? Malaking populasyon? o mga rebeldeng grupo?

Ano ang ugat ng lahat ng problema ng pilipinas?

Sa totoo lang e mahirap talagang matukoy ang sagot at depende narin sa pagpapaliwanag ng isang tao, dahil lahat naman ng nabanggit ay nagiging problema dito sa pilipinas. Pero kung iisipin natin, ang mga problemang nasabi ay magkakaugnay, may relasyon, magkakadugtong.
Lahat ito ay nakakahadlang sa pag-unlad ng bansa.
Maaari rin na ang ugat ng lahat ng mga problema ay nasabi na, di nga lang natin alam kung pano ipapaliwanag.

Sa pagtaas ng mga presyo ng bilihin, parami ng parami ang mga mamamayan ng pilipinas na nababalisa.

Sa kahirapan nga lang e madami ka ng maiisip na tungkol sa bansa. Hindi naman pilipinas ang pinakamahirap na bansa pero maraming bagay sa pilipinas ang maiuugnay sa kahirapan. Mga prostitute, kidnaper, holdaper, bumbay na nagpapautang, at marami pang iba. Kasama dito ay ang mga child laborers. Karamihan sa kanila e hindi narin nag-aaral dahil hindi kaya o ayaw kayanin ng mga magulang nila. Marami rin ang ulila na. Isa pa ring maiuugnay sa kahirapan e yung mga squatter, wala silang matirhan kaya kung saan saan sila gumagawa ng bahay na nakakasagabal sa kung saan man. Sa dami e masmabuti kung hindi na sabihin at baka sumakit pa ang ulo natin kaiisip.
Pero sa gitna ng karamihan ng kababayan nating mahihirap,
bakit may mga taong sobrang yaman?
Dyan na pumapasok ang iba pang mga problema.

Una, Edukasyon, may mga mahihirap dahil hindi sila nakapag-aral dahil wala din silang perang pampaaral. May mga nakapag-aaral nga pero hindi nila ginagamit nang maayos ang napag-aaralan nila. Meron ding nagpapanggap na nag-aaral pero wala talagang natututunan, "learned inattention" ika nga sa political science class namin. Nasabi rin na masmahihinang klase ng guro ang napupunta at nagtuturo sa elementarya kaysa sa kolehiyo, malaki ang epekto nito sa bansa dahil diba sabi nga ni Jose Rizal "Ang kabataan ang pag-asa ng bayan"?

Pangalawa, mga pulitikong kurakot, may mga sobrang hirap at sobrang yaman dahil sa mga nangungurakot, hindi lang mga pulitiko ang nangungurakot kundi pati na mga ibang kawani ng gobyerno, bakit 'kamo? kung hindi dahil gusto nila ng maraming pera e kulang ang sweldo na binibigay sa kanila, pabalik ito sa kahirapan. Ginagawa nila ito dahil pakiramdam nila e ayos lang mangurakot kasi para sa bansa naman ang ginagawa nila. Ayus lang naman siguro silang mangurakot kung walang naagrabiyado e 'no? Pero dahil sa paunti-unting bawas na ginagawa nila, pati ang mga serbisyong dapat napupunta sa mga mamamayan e kinakapos.

Pangatlo, ang sistema ng gobyerno ngayon ay masasabi kong "conducive" sa pangungurakot, bakit? Nasabi narin sa klase namin na sobrang "hierarchized" ang gobyerno sa pilipinas, ang mga namumuno ang kumokontrol sa mga nakakababa sa kanya, kaya kung gugustuhin nya e kayang kaya nya na gamitin sa pansariling interes ang mga resources ng bansa. Ang masama pa niyan, kahit hindi ka nakaluklok sa pwesto e pwede ka pang makisawsaw at manggipit ng ibang pulitiko. Nakwento din sa klase namin na yung mga mayamang businessman e namimili ng susuportahan at "iluluklok" nilang kandidato, kaya ang nangyayari tuloy pag nanalo ang kandidato e automatic may utang na loob siya sa mga businessman na yun. Babalik nanaman tayo nyan sa mga kurakot.

Sunod dito e food shortage at malaking populasyon. Ang sumasalo ng kakulangan sa pagkain e yung mga kababayan nating sobrang hirap. Parang kambal 'to e, pag malaki ang populasyon, mas konti ang pwedeng kainin kumbaga. At babalik nanaman sa kahirapan dahil kulang ang pambili ng pagkain at mataas na presyo ng mga bilihin.

At dahil maraming mahirap, marami rin ang nagigipit, kaya no choice silang kumapit sa patalim. Minsan dyan pumapasok ang karahasan. Meron talagang mga taong ayaw magpalamang sa ibang tao. Kapag meron silang ayaw sa sistema, dinadaan nila sa karahasan at pananakot. Ang sistema naman, ayaw din magpalamang. Nasaan ang problema ngayon dyan?

Isa pang napansin kong problema sa mga pilipino e yung sobrang pagtangkilik sa kamag-anak. "Extreme Familism" ang tawag sa klase namin. Hindi naman sa masama ito pero napaisip talaga ako nung nabanggit sa klase 'to. Yung tipo ng pagtangkilik na pag kamag-anak mo e automatic na kakampi mo kahit na mali sya. Meron din nito sa pulitika, pag nanalo yung tatay e isusunod na yung asawa tapos mga anak, tapos mga kamag-anak. Tuloy tuloy na ang pag-akyat sa pwesto ng buong angkan kahit hindi sila nararapat magkaroon ng pwesto sa gobyerno. Masama 'to sa pilipinas.

Puro problema na yata ang nasulat ko. Sa unang tingin, oo, madami ngang problema ang pilipinas. Madami narin ang nasulat tungkol sa mga problemang ito. Ang hindi lang natin naiisip e andyan lang ang solusyon sa tabi tabi. Ang maraming maliit na problemang masosolusyonan ay parang isang malaking problemang nalutas.

"Civility" yung tinutukoy ko, isa sa mga natutunan ko sa political science class namin. Parang moralidad narin kung tutuusin, kung meron kang sense of civility, hindi ka tatawid sa hindi tamang tawiran, hindi ka mangungurakot at manggigipit ng ibang tao kahit kapos na kapos na ang pamilya mo, hindi ka mangsusuhol kahit maiwan ka at pumila ng pagkahaba haba, hindi ka magtatapon ng basura kung saan saan, hindi ka manggigipit ng kapwa tao, hindi ka rin basta basta sasama sa rally ng hindi mo alam ang tunay na layunin ng sinasamahan. Ang sarap na sanang mabuhay sa pilipinas kung lahat ng pilipino e may sense of civility.

Ito yung natutunan ko sa buong sem na pakikinig sa kursong Political Science I. Huwag tayong maging walang kwentang mamamayan, huwag tayong magbulag bulagan. Malay mo, naghihintayan lang pala ang mga pilipino na may maunang maging matinong mamamayan. Hindi natin masasabi kung hindi natin masusubukan. Oo, hindi nga malulutas ng "Civility" na yan ang lahat ng problema ng pilipinas. Hindi rin tayo makakaasa na ang lahat ng pilipino ay biglang magkaroon ng "Civility" sa isang kisapmata. Pero diba ang malayong paglalakbay ay nagsisimula sa isang hakbang?

Romer Duarte
2006-35042
POSC 1 - B

Isa ka bang Nobita?

Kilala nyo ba si Doraemon? Marahil ay napanood nyo na siya kahit isang beses pa lang. Isa siyang pusang robot na laging inaasahan ni nobita sa lahat ng bagay. Sa kanyang bulsa matatagpuan ang halos lahat ng sagot sa problema ni Nobita. Dahil sa katamaran ni Nobita, lagi na lang siyang umaasa kay Doraemon sa lahat ng bagay. Ngunit sa huli, bumabalik din sa kanya lahat ng kanyang kalokohan. Maraming bata ang naaliw at natutuwa sa palabas na yan.

Sa simpleng kwento nito ay makikita natin ang katamaran ng tao. Bata pa lang ay nakikitaan na ng potensyal sa katamaran. Makikita din natin dito ang kagustuhan ng tao na mapadali ang buhay sa pamamagitan ng teknolohiya.



Kung ating pagiisipan ng mabuti, hindi lamang ang gobyerno ang dapat nating sisihin sa kahirapang ating dinadanas sa ngayon. Katulad ng nakita natin sa palabas na Doraemon, karamihan sa atin ay parang si Nobita na nuknukan ng tamad at lagi na lang umaasa sa teknolohiya na nakukuha niya sa bulsa ni Doraemon. Totoo na napapadali ng teknolohiya ang ating pang araw-araw na gawain ngunit dahil sa kakahayan ng mga makina na naiimbento sa ngayon, kumonti ang oportunidad ng mga mamamayan na makapagtrabaho.


Sa pagkuha ko ng kursong Political Science 1 ay marami akong napagtanto sa mga bagay-bagay dito sa mundong ito. Noon, isa ko sa mga taong walang pakialam sa aking komunidad. Hindi ko naiisip na nilalabag ko na pala ang mga batas natin katulad ng hindi pagtawid sa tamang tawiran, maging sa pagsakay at pagbaba sa jeep. Sa ating simpleng di pagsunod sa batas ay nagiging corrupt na din tayo katulad ng mga politikong kinamumuhian natin. Napagtanto ko na upang mabago at umasenso an gating bansa, kailangan ang pagbabago ay magsimula sa ating mga sarili. Sa simpleng pagdidisiplina natin sa sarili natin ay makakamit natin ang pagbabagong ating hinahangad para sa ating bayan!

posted by: Camacho, Lois Agatha G.
POSC1-B

Is it too late to be socially responsible?

University of the Philippines is known to be the best university around the country. The students are considered the cream of the crop which came from different regions in the countryside. Visiting one of the best universities in a nation, the picture of interest is always the professors, the students, and all the other constituents of the university. Barely do we observe those people selling foods for those who are hungry, giving a ride for those who need it, and recopying books and papers for the students who highly demand for it.



The students in the universities are given the privilege to achieve excellence, to improve themselves. They are studying for more than a decade in the hope that in the future, they will earn income suitable for their daily living or even more of it. Usually they dream of being wealthy in time. But how about those people who live their lives in the sari-sari store, jeepney routes, photocopy centers, and all the like. Everyday they spend their time doing the same things. Can they blame themselves for it? If asked, some would respond that there’s no other choice for it’s the only thing they know for them to earn a living. They weren’t able to get high educational attainment because they don’t have the amount needed to pursue a profession or a skill needed to have a high paying job. Even secondary education, they already find it hard to attain this.

With this dilemma experienced by most of the citizens in the country, the Filipinos cry for a change in the policies, law or institution. They keep on shouting for justice, assistance, policies that will improve their welfare. However, the problem is not the policies or the laws that govern us. If we are to read the laws governing us, it merely sounds perfect. Just like what Randy David said, a sociologist in the University of the Philippines, the main problem is not the laws that govern us or even the implementation of these but rather the absence of civility as a value in our lives. In aiming for a highly developed society or a CIVILIZED nation, we need to value CIVILITY. If we will look for the meaning of civility, we will get a definition of formal politeness that results from observing social conventions. Civility, according to Randy David, is the art of living with others, of assuming personal responsibility for the community, of taking pride in employing our individual talents in order to advance the lives of others.


When we are in despair, we go out and blame the people governing around us. For the poverty we experience, we always blame the administration. A movement that started long ago, a vicious cycle we experience in our nation. However, there are other things that should be considered in aiming for a better society. I agree that we are in the midst of cultural malaise: a culture of shabbiness (scruffiness), mediocrity (no growth), neglect and perpetual improvisation. Most of us have an absolute contempt for the public. If we are to observe our setting in the country, much of evidences can be noticed and probably the most striking example is ourselves. This cultural malaise is one of the important factors that should be addressed.

However, being poor is not an excuse for not being socially responsible. There are even wealthy people who are not socially responsible. Being socially responsible means being concerned or responsible to the welfare of the people around him/her. It takes pride in employing individual talents to advance the lives of other people. Then what should we all do? The answer is hard-work. With hard-work we can advance ourselves and eventually achieve the social goals that we aspire for. We can only do hard work if we have respect in ourselves. And in order to gain self-respect, we should have profound self-worth that will motivate us to be better than who we are. Doing this is not that easy. It will require us to change something in our behavior, attitude, and values in our life.

Everyone has their own problems that are encountered as they start to live in this world. But the issue is not who we are when we started to live in this bleak world. The issue is how we have improved and advanced ourselves as we start to live for ourselves and most of all for our country.

Posted by: DANI LYNNE P. TRIA

POSC1 X

Ever since the Marcos Regime took place, criticized, and, eventually dethroned, the power of the people is very much looked up to to the point of romanticizing and sensationalizing the idea. As a result, nowadays, screams of rant, accompanied by different red-colored paraphernalia, flood the streets in frustrated clamor. And it is quite disappointing to think that such efforts, still, cannot make significant changes for our country. Maybe-- I am quite sure, actually-- it is because the real problem was not really addressed through these noble efforts. I believe that the problem lies in the individuals. I believe that the real issue is in the hearts of every Filipino, making them neglect the present situations. Hypocrisy is at work; selfishness is very powerful; apathy is evident. Thus, I introduce the Cultural Malaise of the Philippines through the eyes of a student like me.

Cultural Malaise is the real problem of the Filipinos. This attitude of Filipinos is most evident in the streets and in public places. This sickness in the Filipino mindset is reflected through our government officials. Unfinished roads and establishments, haphazardly-done projects, and unrepaired public utilities-- the list goes on and on just to prove that the government officials of the poor Philippines neglect its constituents even of small things like these.

However, the problem of Cultural Malaise is not only manifested by the attitudes of the politicians. Since it is an unfortunate phenomenon of the human mind, it is most manifested through YOUR attitudes. Yes, through the normal Filipino's minds and behaviors. Now, let us be optimistic by saying that the government is does not always lack in the things they lack. In some areas in the country, government laws and rules are good and, undoubtedly, for the betterment of the country. With this, the question is, in turn, posted against you: DO YOU ALWAYS FOLLOW THESE RULES?

True enough, the Philippines is a country submerged in poverty. And it is because of people who do not wish for their country to improve. It seems like all Filipinos could do is to rant and rant and rant. But despite these endless rantings, they do not change and continue to ignore the rules and regulations imposed by the government. They seem to leave to the government the job of improving and developing the country, which is completely unfair. However, it is not only in public law abidance that the Cultural Malaise is manifested. Now, we are at the heart of the issue. It is in the very attitude of the Filipinos that the problem resides and continues to grow. Filipinos is very much inclined to be mediocre as they do things for the sake of doing it. Also, Filipinos have the penchant to doing things later when it could actually be done right now-- the "mañana habit." This is the root of all. From cramming as a student, you could become a politician of broken promises, abhorred by all. From an irresponsible family member, you could become an apathetic Filipino. In effect, these attitudes are carried out to public places and into public offices.

The Filipinos is truly in a poor state. And the process of eradicating Cultural Malaise is a very long and tedious one. For this to happen, we should forget our rantings and start the change from ourselves. We should all start now for us to surely face a bright future despite the unpaved roads we take.

- Blog posted by Faner, Kim Arvin F.

- POSC1-B